Dag 5 – Shoppen en terugreis

Na een hele goede nacht slaap in dit prachtige hotel, sta ik in de ochtend voor de volgende uitdaging; de douche. Waarom hebben ze in Amerika niet gewoon een standaard douche?? Iedere douche heeft hier weer een eigen gebruiksaanwijzing en ik zie tig knopjes en hendeltjes. Nadat ik regelmatig verrast wordt door opeens een koude stroom van boven of sta te hannesen met een kraan die niet over wil springen naar de douche, roep ik maar de hulp in van RJ, die heeft meer technisch inzicht.

 

We nemen een snel ontbijt bij Starbucks en pakken onze spullen. Van Fleur hadden we een beertje gekregen om op ons te passen en die heeft elke avond trouw gewaakt, ook hij kan nu in de koffer.

 

Als we in de parkeergarage achteruit rijden, en ik laat in het midden wie achter het stuur zat (it wasn’t me), horen we een enorm gekraak….. Het gevolg is op bijgaande foto zichtbaar..

 

We laten ons niet van de wijs brengen en gaan nog even vrolijk op weg, shoppen staat op de agenda. We beginnen deze shopping dag bij de Target; het is nog vroeg en de Malls zijn nog niet open. Ook hier kijk ik mijn ogen weer uit, wat een keus! Zelfs Halloween pakjes voor de hond hebben ze in het assortiment.

 

 

 

RJ is met name helemaal weg van de shopping Malls en Outlets hier en heeft een Mall op een half uur van Newark Airport af uitgezocht; Menlo Park Mall in Edison, New Jersey. Voor de verandering zie ik op het terrein geen Mc Donald, maar een “McBank”. Een drive-in waar je een loket hebt om geld te pinnen!

De mall is, zoals zoveel in Amerika, XXXXL. Twee verdiepingen hoog en 114.000 m2 met 175 winkels aan shopplezier ligt op ons te wachten. Ik weet niet wat ik zie, merken als Abercrombie en Hollister waar je je bij ons blauw voor betaalt, liggen hier voor bijna dezelfde prijs als H&M!! Topsport maakt hongerig en we gaan een hapje eten bij de Cheesecake Factory, ook een restaurant waar RJ me graag mee kennis wil laten maken. We krijgen een menukaart die bijna zo dik is als een atlas en gaan voor een lunchgerecht. Maar ondanks dat staat er weer een enorme portie voor onze neus. Pasta Chicken Alfredo voor RJ en voor mij een heerlijk stuk zalm; en het smaakt geweldig! Als de ober later vraagt of we als dessert nog een stuk Cheesecake willen, moeten we dat jammer genoeg afslaan. Zulke porties krijgen we al niet op, laat staan ook nog een dessert.

 

Rond drie uur gaan we richting vliegveld (terwijl we onderweg bij een Walgreens nog een hele lading Halloween ‘peeps’ inslaan; niet te krijgen bij Walmart en Target) en RJ vraagt of ik wil rijden zodat hij goed op de weg kan letten. Wat een horrorverhaal!! Het verhuurbedrijf ligt niet bij het vliegveld en is lastig te vinden. Ik moet van links naar rechts en we vinden op het laatste nippertje de juiste afslagen waardoor ik me nog door het verkeer moet proppen. De mede-automobilisten zijn op zijn zachtst gezegd niet blij met mij; het toeteren zal vast niet als warm afscheid bedoeld zijn. Als we tenslotte, wonder boven wonder zonder ongelukken, bij het verhuurbedrijf aankomen, ziet de medewerker mijn verhitte hoofd EN de schade en de conclusie is meteen gemaakt, ook al zeg ik dat het echt ‘not me’ was. Overigens zonder enig probleem de auto met schade kunnen inleveren, er werd verder niets van gezegd; blij dat alles goed verzekerd is dus!

Bij het vliegveld aangekomen, drinken we nog wat in de lounge terwijl we zien hoe ons vliegtuig klaargemaakt wordt voor de vlucht. RJ haalt nog even wat sushi voor in het vliegtuig (de pasta of kip is bij ons beide niet echt favoriet) terwijl ik nog even blijf zitten. Als er na 20 minuten omgeroepen wordt dat we naar de gate kunnen gaan, voel ik me al een echte wereldreizigster en sta op…..om meteen te struikelen en met de benen in de lucht een buiteling maak over de koffers van twee verblufte mannen tegenover mij. Een eerste indruk kun je maar een keer maken, nou, dat is gelukt aan de onderdrukte grijnzen te zien. Met het beetje eergevoel dat nog rest, klauter ik tussen de bagage omhoog en ga met opgeheven hoofd naar de uitgang van de lounge om daar met een vaartje het hazenpad te kiezen richting gate. En nu maar hopen dat ze niet bij ons in het vliegtuig zitten..

De vlucht gaat voor mij een stuk relaxter dan heen. Ik durf zelfs uit het raampje te kijken. Omdat we een hele tijd slapen, gaat de vlucht snel voorbij en als we in het oosten de zon zien opkomen, komt de eindbestemming ook dichterbij.

   

Als we richting douane lopen, met tassen waar ook spullen inzitten die we eigenlijk moeten aangeven, zegt RJ dat ik zo nonchalant mogelijk moet doen. DAT zegt hij net tegen de goede persoon en mijn gezicht gaat meteen op schuldig staan. Gelukkig zijn ze afgeleid door een vreemd uitgedoste dame voor ons en we lopen snel door. Ian staat ons op te wachten en het is heerlijk om hem weer te zien. Thuis aangekomen duurt het niet lang voor het bekende “Mam, kun jij even…” klinkt.

 

Amerika heeft er een fan bij en we gaan zeker terug. Alhoewel het zeker niet gepland was, kunnen we het bloggen op deze manier (RJ de fotos, ik de tekst) doen zonder dat het te veel tijd kost. Heerlijk dat zoveel mensen hebben meegelezen en zo’n leuke reacties hebben gegeven. Dat was echt de kers op de taart! Dus laat ik afsluiten met…

THANK YOU ALL AND GOD BLESS THE UNITED STATES OF AMERICA 😉 !!!

Advertisements

Dag 4 – Afscheid en reisdag

We hebben geboekt bij een Best Western hotel in de buurt van mijn neef. Als we ’s ochtends gaan ontbijten, komt er een oudere vrouw op ons af om ons te helpen. Ze is denk ik een jaar of zeventig en sjouwt met zware kratten borden en bestek terwijl ze ook nog vraagt of ze ons kan helpen. Ik voel me erg ongemakkelijk en wil haar eigenlijk helpen dragen, maar in Amerika zijn de sociale voorzieningen niet zoals bij ons. Het is hier normaal dat mensen heel lang werken omdat ze anders gewoon geen geld hebben. Uitkeringen kennen ze hier niet, twee banen tegelijk om rond te komen wel. Bij het buffet staat een pannenkoekenautomaat; de kids zouden los gaan op het apparaat als het in mijn keuken stond!

 

Bij het naar buiten lopen, schiet een schoonmaakster van het hotel me aan..”I love the colour of your hair, it looks so pretty’. Ze gaat meteen voelen aan mijn haar en ik sta halfslachtig te glimlachen. Eerlijk beken ik haar dat het gewoon uit een pakje van een paar euro komt en echt geen eigen werk is. Pronken met andersman veren is tenslotte niet zo netjes. Maar met de schouders toch een beetje rechter loop ik richting auto. Wat zou het leuk zijn als we in Nederland ook meer op een dergelijke manier met elkaar om zouden gaan in plaats van de kritiekcultuur die bij ons heerst. Dat valt me trouwens sowieso op; of je nou groen, paars of geel met roze stippen bent, nobody cares. Mensen letten niet op die manier op elkaar en ook dat geeft een aangenaam gevoel van vrijheid.

 

We gaan snel terug naar Diederik die vrij heeft genomen om met ons te gaan lunchen. Bij hun thuis drinken we nog wat, spelen met de kinderen en kletsen nog gezellig.

Ze hebben via een app ‘urban food’ een echt lokaal zaakje uitgezocht, waar we heerlijk lunchen en die vol zit met locals. Mijn bagel met zalm smaakt erg goed en RJ kiest voor een Big Daddy Grilled Cheese. Er komt een toren van drie lagen brood met daartussen verschillende soorten kaas helemaal gesmolten. Amerikanen schijnen ook dol te zijn op gesmolten kaas over, op, tussen en in hun eten.

 

Na de lunch lopen we terug naar de auto en terwijl RJ wat verderop met Sarah loopt, krijg ik “vaderlijke goedkeuring” van mijn neef en Libby zegt “this one is a keeper”. Aangezien we een rit van zes uur voor de boeg hebben, moeten we nu echt afscheid nemen. Weer knuffelen, omhelzen, nog een zoen. Beloftes dat het nu niet meer zoveel jaar zal duren en ik blijf zwaaien tot ik ze echt niet meer kan zien. Depart est mourir un peu voel ik tot in mijn tenen.

We besluiten een andere route te nemen dan de highway richting Washington. In plaats daarvan rijden we meer langs de kust over de lokale wegen. Genoeg te zien dus! Vanuit North Carolina via Virginia (midden door de plaats Norfolk van NCIS) en Maryland naar Delaware, naar het plaatsje Wilmington net voor Philadelphia (dit blijkt achteraf gewoon een hele grote plaats te zijn), waar RJ onderweg nog het hotel voor vanavond heeft geboekt.

 

Onderweg vallen mij de nummerborden op: iedere staat heeft zijn eigen nummerbord. Het leuke is dat op het nummerbord van iedere staat een bijzonderheid staat vermeld. Bij North Carolina is dat bijvoorbeeld First in Flight vanwege de eerste vlucht van gebroeders Wright. Op de borden van de snelweg zien we heel veel plaatsen die ook in Groot Brittannië te vinden zijn, je ziet hieraan goed dat de Britten grote invloed hebben gehad op Amerika. Het zijn uitgestrekte gebieden waar we langs rijden en ik verbaas me over de huizen. Het zijn vaak niet meer dan houten gebouwen van een verdieping die doen denken aan een stacaravan. Erg stevig ziet het er niet uit, maar….. wel met een enorme pickup truck voor de deur. Ook het aanbod aan liquor stores is gigantisch, het is duidelijk dat de dagen van de drooglegging al heel lang achter ons liggen!

   

 

We stoppen bij een Walmart; ook dit hoort volgens RJ bij mijn Amerikaanse opvoeding. Ik kijk mijn ogen uit naar de enorme XXL verpakkingen en de keuze aan producten. In de snelheid zie ik bijvoorbeeld al een stuk of negen verschillende soorten M&M ’s en we nemen natuurlijk wat mee voor het thuisfront. Zelfs een hele collectie geweren, gewoon in de supermarkt! Ook het aanbod aan Halloween spullen is veel groter dan ik ooit gezien heb. RJ vindt het prachtig en wijst van alles aan. Fijntjes herinner ik hem eraan dat hij zich met carnaval kan verkleden als hij al deze spullen zo leuk vindt en hij begint meteen wat moeilijk te kijken. Dit vraagt duidelijk om nog wat kneedwerk en ik beschouw het maar als Work in Progress.

   

   

Ondanks dat RJ al ontelbaar keer in de US is geweest, heeft hij nog nooit in de Red Lobster gegeten en hij wil dat heel graag proberen. Ik ben een enorme visliefhebber dus dit wordt genieten! We kiezen beide een gerecht met, de naam zegt het al, lobster en we likken bijna ons bord af.

 

Als RJ zegt….schatje, onze laatste avond hier, neem lekker een cocktail, hoeft hij niet lang aan te dringen. Volgzaam als ik ben, willig ik graag deze wens van hem in ;-). Ik kan kiezen uit een lijst van lekkers en vergeet in mijn enthousiasme dat je in Amerika nooit of te nimmer iets moet bestellen met het woord ‘big’ of ‘extra large’ er in.. Wat er op tafel wordt getoverd, is ronduit een vissenkom vol cocktail en ik kijk kennelijk zo verbaasd dat RJ ontzettend in de lach schiet. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, is mijn motto, dus voortvarend doe ik mijn plicht. Met het erbij geleverde rietje….. Kortom, RJ reed de rest van de rit naar het hotel..

Dag 3 – Afscheid Washington en op naar Greenville

De laatste ochtend in ons appartement begint weer vroeg. We pakken onze spullen en skypen nog even met Daan en Fleur. Ik vraag gelukzalig of ze me al een beetje missen…stom, stom, stom….vraag NOOIT aan pubers of ze je al missen, want het zonder veel poespas, ontkennende antwoord zet me meteen met beide benen op de grond. Toegegeven, leuk dat ze verwend worden, fijn dat ze niet compleet van streek zijn, maar een beetje beschaafd missen had ik toch wel fijn gevonden.

We rijden op tijd weg; we hebben vandaag weer een lange rit voor de boeg. We stappen uit bij het Pentagon 911 Memorial. Als je aan 9/11 denkt, sta je niet meteen stil bij het feit dat het Pentagon ook getroffen is. Er zijn hier 184 mensen omgekomen en op de plek waar het vliegtuig neergekomen is, is een indrukwekkend monument gebouwd waar je alleen maar stil kunt zijn. De vreselijke beelden die bij iedereen bekend zijn, krijgen hier echt gestalte. Ik denk dat er veel mensen zijn, die precies nog weten waar ze waren op het moment dat ze hoorden van de vliegtuigen en je ziet dan ook mensen van alle nationaliteiten die naar dit monument komen kijken.

 

Hierna rijden we door naar Arlington, de grootste en meest bekende militaire begraafplaats van Amerika die in mei van dit jaar 150 jaar bestond. Het is een enorm terrein van ca 250ha waar momenteel zo’n 400.000 graven zijn. In het Visitor Centre is een tentoonstelling met prachtige foto’s en teksten waar de woorden ‘honor’ en ‘respect’ regelmatig terugkomen. We boeken een toer en gaan met een treintje op weg.

   

De chauffeur geeft veel informatie en de eerste stop is bij het graf van John F Kennedy. Tijdens zijn leven heeft hij een bezoek aan Arlington gebracht waar hij op een heuvel gezegd heeft…I could stay here forever.. Aan de voet van deze heuvel is zijn wens in vervulling gegaan. Hoe mooi is dit en het wekt bij mij dan ook meteen kippenvel op. Ik heb nu al een vaag vermoeden dat dit niet het enige moment zal zijn tijdens ons bezoek hier.

 

Nadat het treintje langs verschillende andere belangrijke plekken is gereden, stoppen we bij het graf van de onbekende soldaat. Dit staat symbool voor alle gesneuvelde militairen die niet geïdentificeerd zijn geworden en hier lopen militairen 24 uur per dag in weer en wind de wacht. Om het half uur worden ze met veel ceremonieel afgewisseld door een collega militair. Uiteraard willen we dit graag zien en we zoeken een goed plekje. Bij de wisseling komt een militair, die het ceremonieel begeleidt, als eerste aanlopen en ik moet meteen aan Robocop denken. Een bijna mechanische manier van lopen en ook de overige bewegingen zijn ongelooflijk strak. Het pad waar ze langs lopen is gewoon uitgesleten in de stenen. Wapen en outfit worden gecontroleerd en aan alles merk je dat het voor deze mannen een eer is om hier wacht te mogen lopen. Het is een absoluut ontroerend moment en iedereen in het publiek is doodstil.

     

Hierna wordt aangekondigd dat er kinderen van een Highschool een krans gaan leggen. Vier kinderen komen aan terwijl hun klasgenoten om ons heen staan en aandachtig kijken naar het hele gebeuren. Iedereen wordt verzocht om de rechterhand op het hart te leggen en de kranslegging wordt begeleid met trompet. Het is allemaal zo indrukwekkend, misschien moeilijk voor te stellen als je het alleen maar leest. Om me heen zie ik mensen met de tranen in de ogen en dat is voor mij genoeg om ook erg te moeten gaan slikken en knipperen. Aangezien ik in dit soort gevallen niet gezegend ben met een lieflijk filmtraantje langs een wang, maar meteen ga voor het grote werk (snotneus, rode ogen en uitgelopen mascara) zet ik ondanks het duidelijk mindere weer maar snel mijn zonnebril op.

We wachten zwaar onder de indruk bij de halte van het treintje waar zich een behoorlijke menigte verzamelt. Dat wordt proppen dadelijk en de chauffeur denkt er kennelijk ook zo over. Hij maant ons met humor, “let’s make it cosy, it isn’t a longterm relationship’. Als ik naast me kijk, schuift er een grote Amerikaanse man met snor naast me die vanochtend gegarandeerd geen straaltje water heeft gezien. Cosy vooruit dan maar voor een klein stukje, maar een longterm relationship zit er wat mij betreft toch echt niet in!

Om twaalf uur stappen we in de auto op weg naar North Carolina. Vanmorgen was het al wat bewolkt, maar nu gaan alle kranen boven open. Onderweg zie ik schoolbussen, prachtige vrachtwagens a la jaren 50 stijl en met de vlam in de pijp zetten wij onze weg voort. Langs de weg geven enorme borden aan dat je om de paar mijl kunt kiezen uit een overvloedig aanbod van fastfood.

   

Ik zit een beetje voor me uit te dromen totdat ik word opgeschrikt door het plotseling nemen van een afslag en een enthousiaste uitroep. Ja hoor, RJ heeft een grote liefde van hem ontdekt, de Dairy Queen. In mijn onschuld vraag ik wat er zo bijzonder kan zijn aan een ijsje, maar aan het gezicht van RJ te zien overschrijd ik hier een grens; don’t touch his DQ. RJ geniet van zijn chocolate covered strawberry blizzard en alhoewel ik geen grote ijsliefhebber ben, proef ik een blizzard met cinnamon en applepie. Best lekker, maar ik krijg het niet op en ben niet erg onder de indruk. Uiteraard ligt dit aan mijn smaakpapillen en niet aan de DQ verzeker ik RJ maar snel.

 

Een paar uur later naderen we onze bestemming Greenville. Een andere reden waarom ik toch de vlucht heb gewaagd is voor mij een heel bijzondere reden. Enkele jaren geleden is mijn neef geëmigreerd om zijn grote liefde, Amerikaanse Libby, achterna te gaan. Mijn neef en ik schelen een half jaar en zijn samen opgegroeid. Samen naar school, samen uitgaan, en hij was degene die met thee klaar zat toen mijn eerste “vriendje” het uitmaakte op mijn dertiende (Karma is gonna get you Marcel). Hoewel ik ontzettend blij voor hem was dat hij zijn geluk had gevonden, was zijn verhuizing een moeilijk afscheid. Hij heeft in de vier jaar dat hij hier woont twee dochters gekregen waarvan de jongste pas twee maanden oud is en ik heb beide dochters dus nog nooit vast kunnen houden. Skype, mail en foto’s zijn leuk, maar om hen in levende lijve te zien, is zo geweldig!!

  

Als we de straat inslaan waar zijn huis is, voel ik gewoon de vlinders in mijn buik. Als hij opendoet, vlieg ik hem om de nek om hem de eerste minuten niet meer los te laten. We krijgen uitgebreid de tijd om de kinderen te knuffelen, cadeautjes worden uitgepakt en ze hebben heerlijk voor ons gekookt (van de bonen die ze erbij serveren neem ik, met de nationale toilet misère in mijn achterhoofd, maar een klein hapje, je moet er toch niet aan denken …). We praten helemaal bij, toch handiger face-to-face, en hebben een geweldige avond.

      

Ook RJ valt, hoe kan het ook anders, erg goed en in driejarige Sarah heeft hij een vriendin voor het leven gevonden.

Dag 2 – Lange dag Washington

Ondanks de moeheid van gisteravond, zijn we rond vier uur klaarwakker. RJ haalt twee uurtjes later een heerlijk ontbijt bij Starbucks en staat daar onverwacht oog in oog met de eigenaar van ons appartement, die bij hier blijkt te werken! Geen idee waar hij verblijft nu, maar wij hebben erg lekker geslapen in zijn bed ;-). Na wat online activiteiten gaan we rond de klok van negen op weg. We lopen een heel eind door ‘onze’ wijk en genieten van alles wat we zien. Op iedere straathoek staat wel een kerkje met borden als Jesus loves you dus om mijn zielenrust hoef ik me tijdens deze trip niet druk te maken.

     

We besluiten het laatste stuk de metro te pakken. Openbaar vervoer en RJ is een combinatie die op zijn zachtst gezegd niet perse een goede match is en na wat verkeerde haltes (waaronder Pentagon) komen we uiteindelijk bij the National Archives terecht. In de verte zien we het Capitool al liggen waar we om elf uur een rondleiding hebben. Ik zie ongelooflijk veel mensen op gymschoenen lopen ongeacht of het bij de outfit past of niet. Aan mijn voeten begin ik inmiddels te voelen waarom dat gewoon heel verstandig is. Ik had beter naar mijn moeder moeten luisteren (zoals gewoonlijk)… En we verkijken ons op de afstanden; dat is echt nog een eind lopen. De Mall hier, het gebied waar de meeste musea en Monumenten aan liggen, is gigantisch !

   

Het zicht op het Capitool is geweldig, niet te geloven dat we in dit belangrijke gebouw rond gaan lopen. De bewaking is erg streng, zoals op heel veel plaatsen. Toch komt het op mij op geen enkel moment agressief over. Na bezoek aan het toilet (ongelooflijk, wel overal marmer, maar ook hier ‘op stand’ geen muren tot de grond) gaan we mee met de toer door het Capitool. De gids weet veel interessants te vertellen over de geschiedenis en de tijd vliegt om. Alles en iedereen ademt zo veel vaderlandsliefde uit en hoe belangrijk Amerikanen vrijheid vinden huist in iedere vezel van hun lichaam, erg mooi om te zien en te horen.

   

   

Voor degene die de film National Treasure hebben gezien met Nicholas Cage; na het Capitool gaan we door de lange gang naar het Library of Congres waar voor deze film enkele scenes zijn opgenomen. Nicholas is er jammer genoeg niet meer, maar de Library maakt meer dan genoeg indruk, wat een pracht en historie, we komen ogen te kort.

   

Als we buiten staan, is het tijd om te lunchen en de keuze valt op sushi. Naast ons zitten twee prachtige Queen Latifahs met veel handgebaren te praten. De hele conversatie is doorspekt met ‘and i was like…. and she goes..and i was like what d’you mean girl…’ De bewegingen met hun hoofd en handen moeten jullie er bij inbeelden, maar wat voor hun een doodgewoon gesprek is, is voor mij een complete voorstelling. Het liefst was ik erbij gaan zitten om dit helemaal te volgen, maar we doen zoals het heurt en ik doe net alsof ik niet met gespitste oren meegeniet. We gaan snel door want we hebben een vol programma, maar de afstanden zijn behoorlijk. De oplossing biedt zich aan in de vorm van fietsen die je door de hele stad kunt lenen. Voor $7 heb je een abonnement en kun je 24 uur gebruik maken van fietsen die je op vaste plekken door de hele stad kunt vinden. Er is een klein verschil tussen fietsen in een Limburgs dorpje en Washington, maar ik vind het ideaal! En zeker aangezien het de hele dag fantastisch zonnig weer is.

   

 

Tot ik RJ achter me hoor….’Kijk eens even om, ik ben aan het filmen.. ‘ Dit KAN hij niet menen, filmen, van achter met vol zicht op “the bottom”….dit vraagt om een noodstop. Nadat ik een verbijsterde RJ uitleg dat dit echt niet esthetisch verantwoord is en ik de gewraakte beelden gedelete zie worden, kunnen we onze weg rustig vervolgen richting Washington Monument. Overal knopen Amerikanen een gesprekje aan en vragen waar we vandaan komen. Tot mijn verbazing vraagt een wacht bij het monument of we Limburg kennen….euh. JA DUS! Mijn chauvinisme viert meteen hoogtij. Hij heeft een vriend in een stad 15 minuten bij mij vandaan en he absolutely loved Limburg. Begripvol knik ik en dan mogen we naar boven. Het uitzicht op alle monumenten van Washington is vanaf zo hoog indrukwekkend en we blijven foto’s maken.

Omdat de tijd nu toch wel begint te dringen, besluiten we de rest van de bezienswaardigheden allemaal per fiets te bezoeken en zo trap ik dapper verder en maken we een rondje Tidal Basin. We gaan langs het Jefferson Memorial, daarna door naar het minder bezochte, maar in mijn ogen zeer bijzondere Franklin D Roosevelt Memorial, en het Martin Luther King Memorial.

Dan komt het Lincoln Monument waar Martin Luther King zijn beroemde woorden ‘I have a dream” heeft gesproken. Overal zie je politie, imposante mannen waarbij je het gevoel hebt dat je niks meer kan gebeuren.

Als laatste stop gaan we naar The White House. Washington heeft geen museum, Washington IS een groot museum. En dan te bedenken dat we nu alleen nog maar enkele highlights hebben gezien; het Smithsonian, met al zijn musea (uit de serie Bones) hebben we niet eens bezocht ! Je zou hier zoveel dagen kunnen doorbrengen, om alles te zien. Het is ook zo onwerkelijk om alle plekken waar zoveel wereldgeschiedenis heeft afgespeeld in het echt te zien. Het zijn beelden die je kent van tv, films en verhalen. Ik moet af en toe even heel hard knijpen en voel me ongelooflijk dankbaar dat ik dit mee mag maken. Onderweg stoppen we nog bij het Vietnam Memorial, het Korean Memorial en het WW II Memorial, net zo indrukwekkend. Het Witte Huis fietsen we voor- en achterlangs, en maken natuurlijk de ‘standaard’ foto’s vanachter de hekken.

 

 

 

RJ wilde heel graag gaan eten in een heel goed steakhouse en heeft gereserveerd in de Prime Rib. Op een bankje pak ik mijn EHBO-pakket. Bij mij houdt dit in dat de paracetamol daarin heeft plaatsgemaakt voor kam, oogpotlood en aanverwante artikelen en de hoognodige restauratiewerkzaamheden kunnen beginnen voor we naar het restaurant gaan. A girl’s got to do, what a girl’s got to do tenslotte. Mijn idee van een steakhouse was een soort bistro met biefstukken op het menu. In plaats daarvan wordt RJ gewezen op de kledingvoorschriften (hij mag een jasje lenen van de plaatselijke ober) en speelt er een pianist; het is dan ook volgens RJ’s ‘geroemde’ Zagat puntensysteem op afstand het beste steakhouse in de omgeving (voor de kenners; 28 punten). Het voordeel is dat we mogen beginnen met een cocktail en dan ben ik meteen klaarwakker!! Hier word ik nou heel gelukkig van!

RJ kiest voor een NY strip van ruim 400!! gram en ik ga voor de crabcake. Bij het kiezen van een dessert blijkt RJ gezegd te hebben dat we hier zijn om mijn verjaardag alvast te vieren. Met samengeknepen billen wacht ik wokachtige praktijken af waarbij een ijscoupe met sterrretjes onder luid gezang geserveerd wordt terwijl alle gasten meewarig naar het jarige slachtoffer kijken, maar mijn angst blijkt gelukkig ongegrond. Ik krijg een heerlijke crème brullee on the house, stil gebracht met een bescheiden kaarsje. RJ gaat, wat een verrassing, voor een toetje met aardbeien. En het moet gezegd, het eten is fantastisch lekker en volgens RJ is de steak hemels !

Hierna zijn we allebei doodmoe, we zijn dan ook al 17 uur achter elkaar wakker en we nemen een taxi naar het appartement. De kelner die ons naar buiten begeleidt, roept een parkeerwacht en geeft opdracht om een taxi te roepen voor ‘this lovely young couple’. Verbaasd kijk ik nog even om me heen, maar hij heeft het toch echt over ons. De Amerikaanse manier van praten is allemaal in superlatieven. Of ze het menen, is nog maar de vraag, maar lovely en young hoor ik graag dus mij hoor je niet klagen! Ik mag die Amerikanen wel!!

De eerste dag !

Voor het eerst van mijn leven in een vliegtuig is toch wel heel erg spannend! Ik heb altijd gezegd dat ik nooit zou durven vliegen, maar ja, als je vriend een groot Amerika fan is, levert dat een klein probleempje op.. Dus we gaan de stap toch maar wagen. Aangezien we op maandagochtend vroeg vliegen, boekt RJ een hotel vlakbij het vliegveld…….denkt hij… Eenmaal daar aangekomen, bijna middernacht, blijkt dat het geboekte hotel weliswaar dezelfde naam heeft, maar midden in het centrum ligt. Door de hulp van de vriendelijke dame achter de balie, wordt het probleem verholpen en krijgen we een kamer met zicht op die enge vliegtuigen. Heerlijk voor een goede nachtrust….

Maandagochtend is het dan zover, we vertrekken vanaf Brussel. Bij de douane blijkt dat ik gewoon door mag lopen en RJ uitgekozen is voor een full screening, RJ baalt en ik sta lachend op hem te wachten, laten we het maar beginnersgeluk noemen ;-). Tijdens het wachten word ik aangesproken door een politie agent….er gaan allerlei gedachtes door mij heen.. waar heb ik mijn koffer alleen gelaten, wat heb ik er in gedaan dat toch niet mee mag.. Maar nee, het blijkt dat ze iemand nodig hebben om te helpen met de training voor de drugshonden en laat ik nou kennelijk de aangewezen persoon zijn om een zakje heroïne mee te nemen. Hond doet het goed en de heroïne moet ik weer inleveren. Erg grappige ervaring EN het zorgt voor afleiding.

   

Als we uiteindelijk zitten, blijkt dat we oponthoud hebben door een technisch mankement, niet echt een geruststelling!! Anderhalf uur later dan gepland, gaan we uiteindelijk de lucht in, tijd zat dus om alle doemscenario’s uitgebreid de revue te laten passeren. Maar als we na een lange vlucht landen op Newark (wat een uitzicht op Manhattan tijdens de landing!) kan ik gerust ademhalen. Nee, landen en opstijgen, wordt niet mijn favoriet, ja, turbulentie vind ik doodeng en de hand van RJ vertoont wat blauwe plekken, maar….daartussen in is het reuze mee gevallen! Iets met ‘men lijdt meer van het lijden dat men vreest….’

   

  

Rj is gepokt en gemazeld dus in no time zitten we in de huurauto (hoog en zwart met veel knopjes, meer info is bij mij niet te krijgen;-)) en gaan we op weg. RJ is dolblij dat hij zijn favoriete vakantieland kan laten zien, wordt helemaal gelukkig van alle typische Amerikaanse dingen die hij ziet en ik kijk mijn ogen uit. We rijden langs motels met liqour store erbij en ik verwacht elk moment Horatio met de rest van zijn csi team te zien. We stoppen onderweg nog even bij een Starbucks, voor een hoognodige dosis cafeïne en plakje cake voor RJ.

 

   

We rijden naar Philadelphia en bekijken daar de Indepence Hall waar de onafhankelijkheidsverklaring is getekend en de Liberty Bell.

Hierna snel weer verder naar een mall in een staat waar je geen belasting hoeft te betalen en we een bestelling ophalen in de Apple store.

Na hier twee uur rondgestruind te hebben (mijn God, wat zijn die centra groot!), wil RJ naar de Outback, een bekende keten in de US waar je heerlijke steaks kunt krijgen. Het laatste stukje van de auto naar de ingang rent hij bijna. De bediening in Amerika is ongekend vriendelijk, ze doen alsof ze je beste vrienden zijn. Hellooooo!!!! How are yoooouuuu!!!! Nice to meet yooooouuuu!! Even wennen na alle Nederlandse nuchterheid, maar wel erg leuk. En eerlijk is eerlijk, het eten bij Outback  is ontzettend lekker, met de ahi tuna vooraf als absolute topper wat mij betreft! We zitten inmiddels met de wallen op de knieën vanwege het tijdsverschil.

 

Maar….een nadeel van de US heb ik wel al ontdekt… Wat is het idee toch achter die akelige toiletten?? Genoeg ruimte aan voor- en zijkant om met de hele menigte een goed gesprek te houden tijdens.. en bij de deuren kieren die groot genoeg zijn om een genoeglijke blik te werpen op wat er binnen in het toilet afspeelt! Vast heel sociaal, maar voor mij niet perse noodzakelijk bij dit soort gelegenheden.

Het is tien uur ‘s avonds als we uiteindelijk bij ons appartement in Washington aankomen waar we de komende twee nachten zullen slapen. In plaats van een hotel, hebben we, na goede verhalen van Sanne, gekozen voor airbnb. Een concept waar mensen hun huis aanbieden als zij voor werk bv weg zijn. Het appartement is erg goed verzorgd en heeft een uitstekend bed, niet onbelangrijk na zo’n lange dag. Airbnb is dus zeker aan te raden en ze hebben aanbod wereldwijd. Hier de link naar ons appartement.

Voor de mensen van het forum .. ik voel het virus al stromen!!