Dag 2 – Lange dag Washington

Ondanks de moeheid van gisteravond, zijn we rond vier uur klaarwakker. RJ haalt twee uurtjes later een heerlijk ontbijt bij Starbucks en staat daar onverwacht oog in oog met de eigenaar van ons appartement, die bij hier blijkt te werken! Geen idee waar hij verblijft nu, maar wij hebben erg lekker geslapen in zijn bed ;-). Na wat online activiteiten gaan we rond de klok van negen op weg. We lopen een heel eind door ‘onze’ wijk en genieten van alles wat we zien. Op iedere straathoek staat wel een kerkje met borden als Jesus loves you dus om mijn zielenrust hoef ik me tijdens deze trip niet druk te maken.

     

We besluiten het laatste stuk de metro te pakken. Openbaar vervoer en RJ is een combinatie die op zijn zachtst gezegd niet perse een goede match is en na wat verkeerde haltes (waaronder Pentagon) komen we uiteindelijk bij the National Archives terecht. In de verte zien we het Capitool al liggen waar we om elf uur een rondleiding hebben. Ik zie ongelooflijk veel mensen op gymschoenen lopen ongeacht of het bij de outfit past of niet. Aan mijn voeten begin ik inmiddels te voelen waarom dat gewoon heel verstandig is. Ik had beter naar mijn moeder moeten luisteren (zoals gewoonlijk)… En we verkijken ons op de afstanden; dat is echt nog een eind lopen. De Mall hier, het gebied waar de meeste musea en Monumenten aan liggen, is gigantisch !

   

Het zicht op het Capitool is geweldig, niet te geloven dat we in dit belangrijke gebouw rond gaan lopen. De bewaking is erg streng, zoals op heel veel plaatsen. Toch komt het op mij op geen enkel moment agressief over. Na bezoek aan het toilet (ongelooflijk, wel overal marmer, maar ook hier ‘op stand’ geen muren tot de grond) gaan we mee met de toer door het Capitool. De gids weet veel interessants te vertellen over de geschiedenis en de tijd vliegt om. Alles en iedereen ademt zo veel vaderlandsliefde uit en hoe belangrijk Amerikanen vrijheid vinden huist in iedere vezel van hun lichaam, erg mooi om te zien en te horen.

   

   

Voor degene die de film National Treasure hebben gezien met Nicholas Cage; na het Capitool gaan we door de lange gang naar het Library of Congres waar voor deze film enkele scenes zijn opgenomen. Nicholas is er jammer genoeg niet meer, maar de Library maakt meer dan genoeg indruk, wat een pracht en historie, we komen ogen te kort.

   

Als we buiten staan, is het tijd om te lunchen en de keuze valt op sushi. Naast ons zitten twee prachtige Queen Latifahs met veel handgebaren te praten. De hele conversatie is doorspekt met ‘and i was like…. and she goes..and i was like what d’you mean girl…’ De bewegingen met hun hoofd en handen moeten jullie er bij inbeelden, maar wat voor hun een doodgewoon gesprek is, is voor mij een complete voorstelling. Het liefst was ik erbij gaan zitten om dit helemaal te volgen, maar we doen zoals het heurt en ik doe net alsof ik niet met gespitste oren meegeniet. We gaan snel door want we hebben een vol programma, maar de afstanden zijn behoorlijk. De oplossing biedt zich aan in de vorm van fietsen die je door de hele stad kunt lenen. Voor $7 heb je een abonnement en kun je 24 uur gebruik maken van fietsen die je op vaste plekken door de hele stad kunt vinden. Er is een klein verschil tussen fietsen in een Limburgs dorpje en Washington, maar ik vind het ideaal! En zeker aangezien het de hele dag fantastisch zonnig weer is.

   

 

Tot ik RJ achter me hoor….’Kijk eens even om, ik ben aan het filmen.. ‘ Dit KAN hij niet menen, filmen, van achter met vol zicht op “the bottom”….dit vraagt om een noodstop. Nadat ik een verbijsterde RJ uitleg dat dit echt niet esthetisch verantwoord is en ik de gewraakte beelden gedelete zie worden, kunnen we onze weg rustig vervolgen richting Washington Monument. Overal knopen Amerikanen een gesprekje aan en vragen waar we vandaan komen. Tot mijn verbazing vraagt een wacht bij het monument of we Limburg kennen….euh. JA DUS! Mijn chauvinisme viert meteen hoogtij. Hij heeft een vriend in een stad 15 minuten bij mij vandaan en he absolutely loved Limburg. Begripvol knik ik en dan mogen we naar boven. Het uitzicht op alle monumenten van Washington is vanaf zo hoog indrukwekkend en we blijven foto’s maken.

Omdat de tijd nu toch wel begint te dringen, besluiten we de rest van de bezienswaardigheden allemaal per fiets te bezoeken en zo trap ik dapper verder en maken we een rondje Tidal Basin. We gaan langs het Jefferson Memorial, daarna door naar het minder bezochte, maar in mijn ogen zeer bijzondere Franklin D Roosevelt Memorial, en het Martin Luther King Memorial.

Dan komt het Lincoln Monument waar Martin Luther King zijn beroemde woorden ‘I have a dream” heeft gesproken. Overal zie je politie, imposante mannen waarbij je het gevoel hebt dat je niks meer kan gebeuren.

Als laatste stop gaan we naar The White House. Washington heeft geen museum, Washington IS een groot museum. En dan te bedenken dat we nu alleen nog maar enkele highlights hebben gezien; het Smithsonian, met al zijn musea (uit de serie Bones) hebben we niet eens bezocht ! Je zou hier zoveel dagen kunnen doorbrengen, om alles te zien. Het is ook zo onwerkelijk om alle plekken waar zoveel wereldgeschiedenis heeft afgespeeld in het echt te zien. Het zijn beelden die je kent van tv, films en verhalen. Ik moet af en toe even heel hard knijpen en voel me ongelooflijk dankbaar dat ik dit mee mag maken. Onderweg stoppen we nog bij het Vietnam Memorial, het Korean Memorial en het WW II Memorial, net zo indrukwekkend. Het Witte Huis fietsen we voor- en achterlangs, en maken natuurlijk de ‘standaard’ foto’s vanachter de hekken.

 

 

 

RJ wilde heel graag gaan eten in een heel goed steakhouse en heeft gereserveerd in de Prime Rib. Op een bankje pak ik mijn EHBO-pakket. Bij mij houdt dit in dat de paracetamol daarin heeft plaatsgemaakt voor kam, oogpotlood en aanverwante artikelen en de hoognodige restauratiewerkzaamheden kunnen beginnen voor we naar het restaurant gaan. A girl’s got to do, what a girl’s got to do tenslotte. Mijn idee van een steakhouse was een soort bistro met biefstukken op het menu. In plaats daarvan wordt RJ gewezen op de kledingvoorschriften (hij mag een jasje lenen van de plaatselijke ober) en speelt er een pianist; het is dan ook volgens RJ’s ‘geroemde’ Zagat puntensysteem op afstand het beste steakhouse in de omgeving (voor de kenners; 28 punten). Het voordeel is dat we mogen beginnen met een cocktail en dan ben ik meteen klaarwakker!! Hier word ik nou heel gelukkig van!

RJ kiest voor een NY strip van ruim 400!! gram en ik ga voor de crabcake. Bij het kiezen van een dessert blijkt RJ gezegd te hebben dat we hier zijn om mijn verjaardag alvast te vieren. Met samengeknepen billen wacht ik wokachtige praktijken af waarbij een ijscoupe met sterrretjes onder luid gezang geserveerd wordt terwijl alle gasten meewarig naar het jarige slachtoffer kijken, maar mijn angst blijkt gelukkig ongegrond. Ik krijg een heerlijke crème brullee on the house, stil gebracht met een bescheiden kaarsje. RJ gaat, wat een verrassing, voor een toetje met aardbeien. En het moet gezegd, het eten is fantastisch lekker en volgens RJ is de steak hemels !

Hierna zijn we allebei doodmoe, we zijn dan ook al 17 uur achter elkaar wakker en we nemen een taxi naar het appartement. De kelner die ons naar buiten begeleidt, roept een parkeerwacht en geeft opdracht om een taxi te roepen voor ‘this lovely young couple’. Verbaasd kijk ik nog even om me heen, maar hij heeft het toch echt over ons. De Amerikaanse manier van praten is allemaal in superlatieven. Of ze het menen, is nog maar de vraag, maar lovely en young hoor ik graag dus mij hoor je niet klagen! Ik mag die Amerikanen wel!!