Dag 3 – Afscheid Washington en op naar Greenville

De laatste ochtend in ons appartement begint weer vroeg. We pakken onze spullen en skypen nog even met Daan en Fleur. Ik vraag gelukzalig of ze me al een beetje missen…stom, stom, stom….vraag NOOIT aan pubers of ze je al missen, want het zonder veel poespas, ontkennende antwoord zet me meteen met beide benen op de grond. Toegegeven, leuk dat ze verwend worden, fijn dat ze niet compleet van streek zijn, maar een beetje beschaafd missen had ik toch wel fijn gevonden.

We rijden op tijd weg; we hebben vandaag weer een lange rit voor de boeg. We stappen uit bij het Pentagon 911 Memorial. Als je aan 9/11 denkt, sta je niet meteen stil bij het feit dat het Pentagon ook getroffen is. Er zijn hier 184 mensen omgekomen en op de plek waar het vliegtuig neergekomen is, is een indrukwekkend monument gebouwd waar je alleen maar stil kunt zijn. De vreselijke beelden die bij iedereen bekend zijn, krijgen hier echt gestalte. Ik denk dat er veel mensen zijn, die precies nog weten waar ze waren op het moment dat ze hoorden van de vliegtuigen en je ziet dan ook mensen van alle nationaliteiten die naar dit monument komen kijken.

 

Hierna rijden we door naar Arlington, de grootste en meest bekende militaire begraafplaats van Amerika die in mei van dit jaar 150 jaar bestond. Het is een enorm terrein van ca 250ha waar momenteel zo’n 400.000 graven zijn. In het Visitor Centre is een tentoonstelling met prachtige foto’s en teksten waar de woorden ‘honor’ en ‘respect’ regelmatig terugkomen. We boeken een toer en gaan met een treintje op weg.

   

De chauffeur geeft veel informatie en de eerste stop is bij het graf van John F Kennedy. Tijdens zijn leven heeft hij een bezoek aan Arlington gebracht waar hij op een heuvel gezegd heeft…I could stay here forever.. Aan de voet van deze heuvel is zijn wens in vervulling gegaan. Hoe mooi is dit en het wekt bij mij dan ook meteen kippenvel op. Ik heb nu al een vaag vermoeden dat dit niet het enige moment zal zijn tijdens ons bezoek hier.

 

Nadat het treintje langs verschillende andere belangrijke plekken is gereden, stoppen we bij het graf van de onbekende soldaat. Dit staat symbool voor alle gesneuvelde militairen die niet geïdentificeerd zijn geworden en hier lopen militairen 24 uur per dag in weer en wind de wacht. Om het half uur worden ze met veel ceremonieel afgewisseld door een collega militair. Uiteraard willen we dit graag zien en we zoeken een goed plekje. Bij de wisseling komt een militair, die het ceremonieel begeleidt, als eerste aanlopen en ik moet meteen aan Robocop denken. Een bijna mechanische manier van lopen en ook de overige bewegingen zijn ongelooflijk strak. Het pad waar ze langs lopen is gewoon uitgesleten in de stenen. Wapen en outfit worden gecontroleerd en aan alles merk je dat het voor deze mannen een eer is om hier wacht te mogen lopen. Het is een absoluut ontroerend moment en iedereen in het publiek is doodstil.

     

Hierna wordt aangekondigd dat er kinderen van een Highschool een krans gaan leggen. Vier kinderen komen aan terwijl hun klasgenoten om ons heen staan en aandachtig kijken naar het hele gebeuren. Iedereen wordt verzocht om de rechterhand op het hart te leggen en de kranslegging wordt begeleid met trompet. Het is allemaal zo indrukwekkend, misschien moeilijk voor te stellen als je het alleen maar leest. Om me heen zie ik mensen met de tranen in de ogen en dat is voor mij genoeg om ook erg te moeten gaan slikken en knipperen. Aangezien ik in dit soort gevallen niet gezegend ben met een lieflijk filmtraantje langs een wang, maar meteen ga voor het grote werk (snotneus, rode ogen en uitgelopen mascara) zet ik ondanks het duidelijk mindere weer maar snel mijn zonnebril op.

We wachten zwaar onder de indruk bij de halte van het treintje waar zich een behoorlijke menigte verzamelt. Dat wordt proppen dadelijk en de chauffeur denkt er kennelijk ook zo over. Hij maant ons met humor, “let’s make it cosy, it isn’t a longterm relationship’. Als ik naast me kijk, schuift er een grote Amerikaanse man met snor naast me die vanochtend gegarandeerd geen straaltje water heeft gezien. Cosy vooruit dan maar voor een klein stukje, maar een longterm relationship zit er wat mij betreft toch echt niet in!

Om twaalf uur stappen we in de auto op weg naar North Carolina. Vanmorgen was het al wat bewolkt, maar nu gaan alle kranen boven open. Onderweg zie ik schoolbussen, prachtige vrachtwagens a la jaren 50 stijl en met de vlam in de pijp zetten wij onze weg voort. Langs de weg geven enorme borden aan dat je om de paar mijl kunt kiezen uit een overvloedig aanbod van fastfood.

   

Ik zit een beetje voor me uit te dromen totdat ik word opgeschrikt door het plotseling nemen van een afslag en een enthousiaste uitroep. Ja hoor, RJ heeft een grote liefde van hem ontdekt, de Dairy Queen. In mijn onschuld vraag ik wat er zo bijzonder kan zijn aan een ijsje, maar aan het gezicht van RJ te zien overschrijd ik hier een grens; don’t touch his DQ. RJ geniet van zijn chocolate covered strawberry blizzard en alhoewel ik geen grote ijsliefhebber ben, proef ik een blizzard met cinnamon en applepie. Best lekker, maar ik krijg het niet op en ben niet erg onder de indruk. Uiteraard ligt dit aan mijn smaakpapillen en niet aan de DQ verzeker ik RJ maar snel.

 

Een paar uur later naderen we onze bestemming Greenville. Een andere reden waarom ik toch de vlucht heb gewaagd is voor mij een heel bijzondere reden. Enkele jaren geleden is mijn neef geëmigreerd om zijn grote liefde, Amerikaanse Libby, achterna te gaan. Mijn neef en ik schelen een half jaar en zijn samen opgegroeid. Samen naar school, samen uitgaan, en hij was degene die met thee klaar zat toen mijn eerste “vriendje” het uitmaakte op mijn dertiende (Karma is gonna get you Marcel). Hoewel ik ontzettend blij voor hem was dat hij zijn geluk had gevonden, was zijn verhuizing een moeilijk afscheid. Hij heeft in de vier jaar dat hij hier woont twee dochters gekregen waarvan de jongste pas twee maanden oud is en ik heb beide dochters dus nog nooit vast kunnen houden. Skype, mail en foto’s zijn leuk, maar om hen in levende lijve te zien, is zo geweldig!!

  

Als we de straat inslaan waar zijn huis is, voel ik gewoon de vlinders in mijn buik. Als hij opendoet, vlieg ik hem om de nek om hem de eerste minuten niet meer los te laten. We krijgen uitgebreid de tijd om de kinderen te knuffelen, cadeautjes worden uitgepakt en ze hebben heerlijk voor ons gekookt (van de bonen die ze erbij serveren neem ik, met de nationale toilet misère in mijn achterhoofd, maar een klein hapje, je moet er toch niet aan denken …). We praten helemaal bij, toch handiger face-to-face, en hebben een geweldige avond.

      

Ook RJ valt, hoe kan het ook anders, erg goed en in driejarige Sarah heeft hij een vriendin voor het leven gevonden.