Dag 4 – Afscheid en reisdag

We hebben geboekt bij een Best Western hotel in de buurt van mijn neef. Als we ’s ochtends gaan ontbijten, komt er een oudere vrouw op ons af om ons te helpen. Ze is denk ik een jaar of zeventig en sjouwt met zware kratten borden en bestek terwijl ze ook nog vraagt of ze ons kan helpen. Ik voel me erg ongemakkelijk en wil haar eigenlijk helpen dragen, maar in Amerika zijn de sociale voorzieningen niet zoals bij ons. Het is hier normaal dat mensen heel lang werken omdat ze anders gewoon geen geld hebben. Uitkeringen kennen ze hier niet, twee banen tegelijk om rond te komen wel. Bij het buffet staat een pannenkoekenautomaat; de kids zouden los gaan op het apparaat als het in mijn keuken stond!

 

Bij het naar buiten lopen, schiet een schoonmaakster van het hotel me aan..”I love the colour of your hair, it looks so pretty’. Ze gaat meteen voelen aan mijn haar en ik sta halfslachtig te glimlachen. Eerlijk beken ik haar dat het gewoon uit een pakje van een paar euro komt en echt geen eigen werk is. Pronken met andersman veren is tenslotte niet zo netjes. Maar met de schouders toch een beetje rechter loop ik richting auto. Wat zou het leuk zijn als we in Nederland ook meer op een dergelijke manier met elkaar om zouden gaan in plaats van de kritiekcultuur die bij ons heerst. Dat valt me trouwens sowieso op; of je nou groen, paars of geel met roze stippen bent, nobody cares. Mensen letten niet op die manier op elkaar en ook dat geeft een aangenaam gevoel van vrijheid.

 

We gaan snel terug naar Diederik die vrij heeft genomen om met ons te gaan lunchen. Bij hun thuis drinken we nog wat, spelen met de kinderen en kletsen nog gezellig.

Ze hebben via een app ‘urban food’ een echt lokaal zaakje uitgezocht, waar we heerlijk lunchen en die vol zit met locals. Mijn bagel met zalm smaakt erg goed en RJ kiest voor een Big Daddy Grilled Cheese. Er komt een toren van drie lagen brood met daartussen verschillende soorten kaas helemaal gesmolten. Amerikanen schijnen ook dol te zijn op gesmolten kaas over, op, tussen en in hun eten.

 

Na de lunch lopen we terug naar de auto en terwijl RJ wat verderop met Sarah loopt, krijg ik “vaderlijke goedkeuring” van mijn neef en Libby zegt “this one is a keeper”. Aangezien we een rit van zes uur voor de boeg hebben, moeten we nu echt afscheid nemen. Weer knuffelen, omhelzen, nog een zoen. Beloftes dat het nu niet meer zoveel jaar zal duren en ik blijf zwaaien tot ik ze echt niet meer kan zien. Depart est mourir un peu voel ik tot in mijn tenen.

We besluiten een andere route te nemen dan de highway richting Washington. In plaats daarvan rijden we meer langs de kust over de lokale wegen. Genoeg te zien dus! Vanuit North Carolina via Virginia (midden door de plaats Norfolk van NCIS) en Maryland naar Delaware, naar het plaatsje Wilmington net voor Philadelphia (dit blijkt achteraf gewoon een hele grote plaats te zijn), waar RJ onderweg nog het hotel voor vanavond heeft geboekt.

 

Onderweg vallen mij de nummerborden op: iedere staat heeft zijn eigen nummerbord. Het leuke is dat op het nummerbord van iedere staat een bijzonderheid staat vermeld. Bij North Carolina is dat bijvoorbeeld First in Flight vanwege de eerste vlucht van gebroeders Wright. Op de borden van de snelweg zien we heel veel plaatsen die ook in Groot Brittannië te vinden zijn, je ziet hieraan goed dat de Britten grote invloed hebben gehad op Amerika. Het zijn uitgestrekte gebieden waar we langs rijden en ik verbaas me over de huizen. Het zijn vaak niet meer dan houten gebouwen van een verdieping die doen denken aan een stacaravan. Erg stevig ziet het er niet uit, maar….. wel met een enorme pickup truck voor de deur. Ook het aanbod aan liquor stores is gigantisch, het is duidelijk dat de dagen van de drooglegging al heel lang achter ons liggen!

   

 

We stoppen bij een Walmart; ook dit hoort volgens RJ bij mijn Amerikaanse opvoeding. Ik kijk mijn ogen uit naar de enorme XXL verpakkingen en de keuze aan producten. In de snelheid zie ik bijvoorbeeld al een stuk of negen verschillende soorten M&M ’s en we nemen natuurlijk wat mee voor het thuisfront. Zelfs een hele collectie geweren, gewoon in de supermarkt! Ook het aanbod aan Halloween spullen is veel groter dan ik ooit gezien heb. RJ vindt het prachtig en wijst van alles aan. Fijntjes herinner ik hem eraan dat hij zich met carnaval kan verkleden als hij al deze spullen zo leuk vindt en hij begint meteen wat moeilijk te kijken. Dit vraagt duidelijk om nog wat kneedwerk en ik beschouw het maar als Work in Progress.

   

   

Ondanks dat RJ al ontelbaar keer in de US is geweest, heeft hij nog nooit in de Red Lobster gegeten en hij wil dat heel graag proberen. Ik ben een enorme visliefhebber dus dit wordt genieten! We kiezen beide een gerecht met, de naam zegt het al, lobster en we likken bijna ons bord af.

 

Als RJ zegt….schatje, onze laatste avond hier, neem lekker een cocktail, hoeft hij niet lang aan te dringen. Volgzaam als ik ben, willig ik graag deze wens van hem in ;-). Ik kan kiezen uit een lijst van lekkers en vergeet in mijn enthousiasme dat je in Amerika nooit of te nimmer iets moet bestellen met het woord ‘big’ of ‘extra large’ er in.. Wat er op tafel wordt getoverd, is ronduit een vissenkom vol cocktail en ik kijk kennelijk zo verbaasd dat RJ ontzettend in de lach schiet. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, is mijn motto, dus voortvarend doe ik mijn plicht. Met het erbij geleverde rietje….. Kortom, RJ reed de rest van de rit naar het hotel..