Dag 5 – Shoppen en terugreis

Na een hele goede nacht slaap in dit prachtige hotel, sta ik in de ochtend voor de volgende uitdaging; de douche. Waarom hebben ze in Amerika niet gewoon een standaard douche?? Iedere douche heeft hier weer een eigen gebruiksaanwijzing en ik zie tig knopjes en hendeltjes. Nadat ik regelmatig verrast wordt door opeens een koude stroom van boven of sta te hannesen met een kraan die niet over wil springen naar de douche, roep ik maar de hulp in van RJ, die heeft meer technisch inzicht.

 

We nemen een snel ontbijt bij Starbucks en pakken onze spullen. Van Fleur hadden we een beertje gekregen om op ons te passen en die heeft elke avond trouw gewaakt, ook hij kan nu in de koffer.

 

Als we in de parkeergarage achteruit rijden, en ik laat in het midden wie achter het stuur zat (it wasn’t me), horen we een enorm gekraak….. Het gevolg is op bijgaande foto zichtbaar..

 

We laten ons niet van de wijs brengen en gaan nog even vrolijk op weg, shoppen staat op de agenda. We beginnen deze shopping dag bij de Target; het is nog vroeg en de Malls zijn nog niet open. Ook hier kijk ik mijn ogen weer uit, wat een keus! Zelfs Halloween pakjes voor de hond hebben ze in het assortiment.

 

 

 

RJ is met name helemaal weg van de shopping Malls en Outlets hier en heeft een Mall op een half uur van Newark Airport af uitgezocht; Menlo Park Mall in Edison, New Jersey. Voor de verandering zie ik op het terrein geen Mc Donald, maar een “McBank”. Een drive-in waar je een loket hebt om geld te pinnen!

De mall is, zoals zoveel in Amerika, XXXXL. Twee verdiepingen hoog en 114.000 m2 met 175 winkels aan shopplezier ligt op ons te wachten. Ik weet niet wat ik zie, merken als Abercrombie en Hollister waar je je bij ons blauw voor betaalt, liggen hier voor bijna dezelfde prijs als H&M!! Topsport maakt hongerig en we gaan een hapje eten bij de Cheesecake Factory, ook een restaurant waar RJ me graag mee kennis wil laten maken. We krijgen een menukaart die bijna zo dik is als een atlas en gaan voor een lunchgerecht. Maar ondanks dat staat er weer een enorme portie voor onze neus. Pasta Chicken Alfredo voor RJ en voor mij een heerlijk stuk zalm; en het smaakt geweldig! Als de ober later vraagt of we als dessert nog een stuk Cheesecake willen, moeten we dat jammer genoeg afslaan. Zulke porties krijgen we al niet op, laat staan ook nog een dessert.

 

Rond drie uur gaan we richting vliegveld (terwijl we onderweg bij een Walgreens nog een hele lading Halloween ‘peeps’ inslaan; niet te krijgen bij Walmart en Target) en RJ vraagt of ik wil rijden zodat hij goed op de weg kan letten. Wat een horrorverhaal!! Het verhuurbedrijf ligt niet bij het vliegveld en is lastig te vinden. Ik moet van links naar rechts en we vinden op het laatste nippertje de juiste afslagen waardoor ik me nog door het verkeer moet proppen. De mede-automobilisten zijn op zijn zachtst gezegd niet blij met mij; het toeteren zal vast niet als warm afscheid bedoeld zijn. Als we tenslotte, wonder boven wonder zonder ongelukken, bij het verhuurbedrijf aankomen, ziet de medewerker mijn verhitte hoofd EN de schade en de conclusie is meteen gemaakt, ook al zeg ik dat het echt ‘not me’ was. Overigens zonder enig probleem de auto met schade kunnen inleveren, er werd verder niets van gezegd; blij dat alles goed verzekerd is dus!

Bij het vliegveld aangekomen, drinken we nog wat in de lounge terwijl we zien hoe ons vliegtuig klaargemaakt wordt voor de vlucht. RJ haalt nog even wat sushi voor in het vliegtuig (de pasta of kip is bij ons beide niet echt favoriet) terwijl ik nog even blijf zitten. Als er na 20 minuten omgeroepen wordt dat we naar de gate kunnen gaan, voel ik me al een echte wereldreizigster en sta op…..om meteen te struikelen en met de benen in de lucht een buiteling maak over de koffers van twee verblufte mannen tegenover mij. Een eerste indruk kun je maar een keer maken, nou, dat is gelukt aan de onderdrukte grijnzen te zien. Met het beetje eergevoel dat nog rest, klauter ik tussen de bagage omhoog en ga met opgeheven hoofd naar de uitgang van de lounge om daar met een vaartje het hazenpad te kiezen richting gate. En nu maar hopen dat ze niet bij ons in het vliegtuig zitten..

De vlucht gaat voor mij een stuk relaxter dan heen. Ik durf zelfs uit het raampje te kijken. Omdat we een hele tijd slapen, gaat de vlucht snel voorbij en als we in het oosten de zon zien opkomen, komt de eindbestemming ook dichterbij.

   

Als we richting douane lopen, met tassen waar ook spullen inzitten die we eigenlijk moeten aangeven, zegt RJ dat ik zo nonchalant mogelijk moet doen. DAT zegt hij net tegen de goede persoon en mijn gezicht gaat meteen op schuldig staan. Gelukkig zijn ze afgeleid door een vreemd uitgedoste dame voor ons en we lopen snel door. Ian staat ons op te wachten en het is heerlijk om hem weer te zien. Thuis aangekomen duurt het niet lang voor het bekende “Mam, kun jij even…” klinkt.

 

Amerika heeft er een fan bij en we gaan zeker terug. Alhoewel het zeker niet gepland was, kunnen we het bloggen op deze manier (RJ de fotos, ik de tekst) doen zonder dat het te veel tijd kost. Heerlijk dat zoveel mensen hebben meegelezen en zo’n leuke reacties hebben gegeven. Dat was echt de kers op de taart! Dus laat ik afsluiten met…

THANK YOU ALL AND GOD BLESS THE UNITED STATES OF AMERICA 😉 !!!